فهرست مطالب کتاب آموزش نی نوازی مظفر موید جلد دوم
List
مقدمه Introduction
- استادانم، دوستانم، My Teacher & My friends
- تصویرهای استادان، Pic of teacher
- تمرین صدای غیث و محدودهی آن
- Practicing Gheys sounds
- نمایش انگشت گذاری در صدای غیث
- Illustrations of Gheys notes od the Ney
- سه تمرین در صدای غیث
- 3Practice for Gheys notes
- ای ملک ایران در ماهور سل
- “Oh Monarch of Iran”
- سه تمرین برای وصل زیر به غیث و بر عکس
- Practice for connecting treble & Gheys
- سه تمرین در ماهور دو (اثر استاد روح الله خالقی)
- Three exercises in Mahoor
- پیش درآمد ماهور (اثر استاد روح الله خالقی)
- Mahoor Overture
- «مرادخانی» یا «چارپاره» (به روایت استاد فرامرز پایور)
- Or “Buckshot””Morad Khani”
- قطعهی “دانش پژوه» (اثر استاد ابولحسن صبا)
- ” Sign of Spring”
- رنگ حربی Renge Herbi
- قطعه «دایه دایه» (خرم آبادی) “Daye Daye”
- رنگ ماهور (اثر استد نصرالله رزین پنجه)
- Reng-e Mahoor
- پیش درآمد ماهور (اثر استاد روح الله خالقی)
- تصنیف قدیمی «اگر مستم» (اثر استاد علی اکبر خان شیدا)
- “If be Inebriated” Old Tasnif
- تصنیف قدیمی «در فکر» (اثر استاد علی اکبر خان شیدا)
- “Deeep In Thought” Old Tasnif
- تمرین «سی بمل» “Si flat” Practice
- دو ضربی در آواز دشتی “Avaz Dashti” 2/4
- نغمهی دشتی (اثر استاد نصرالله رزین پنجه)
- “Naghme Dashti”
- قطعهی «زرد ملیجه» (اثر استاد ابوالحسن صبا)
- “Yellow Malijeh”
- تصنیف محلی «گل گندم» (به روایت استاد فرامرز پایور)
- “Wheat Blossom”Folk song
- قطعهی «گریلی» (به روایت استاد فرامرز پایور)
- (Leyll’s tears)”grilly”
- پیش درآمد دشتی (اثر استاد موسی معروفی)
- Dashti Overture
- جونی جونی “Jooni Jooni”
- عزیزم سوزه “azizom sooze”
- سه پنج روزه “se panj rooze”
- تمرین دشتی (استاد ابوالحسن صبا) Dashti Exercise
- قطعهی محی در آواز دشتی Folk song in Dashti
- کرشمهی شور Kereshme Shoor
- قطعهی «به یاد گذشته» (اثر استاد ابوالحسن صبا)
- “Nostalgia”
- قطعهی «در قفس» (اثر استاد ابوالحسن صبا)
- “Caged”
- پیش درآمد دشتی (اثر استاد عی نقی وزیری)
- “Dashti Overture”
- سنگ خارا (استاد علی تجویدی ) “sange khara”
- پیش درآمد ابوعطا (مظفر موید) “Abuata Overture”
- تصنیف غوغای ستارگان (اثر استاد همایون خرم)
- “Gaoghaye setaregan”
- قطعهی «شیرعلی مردون» “SHIR Ali Mardoon”
- قطعهی «دی بلال» “Di Balal”
- تمرین نرمش انگشتان
- Exercise for limbering up the fingers
- پیش درآمد افشاری “Afshari Overture”
- رنگ شور (مظفر موید) “Reng-r Shoor”
- تصنیف قدیمی «گلزار جوانی» “Garden-e Youth”
- پیش درآمد ابوعطا (اثر استاد موسی معروفی)
- “Abu Ata Overture”
- تصنیف سرو چمان (اثر استاد علی اکبر خان شیدا)
- “A Stroll through the Cedars”
- پیش درآمد ابوعطا (اثر استاد درویش خان)
- “Abu Ata Overture”
- دو تمرین نرمش انگشتان Finger Exercises
- نغمه در دستگاه نوا Naghme
- «شاه پسندی» به روایت استاد عباس غازی
- Monarchists
- ترانهی قدیمی در شوشتری
- “An old song in Shushtari”
- بلال بِلالم “Balal balalom”
- تصنیف شوشتری (اثر استاد علی اکبر خان شیدا)
- An old Shushtari Tasnif
- ردنه جان و رنگ “Darene jan & reng”
- پیش درآمد اصفهان (اثر استاد رضا مجوبی)
- “Isfahan Overture”
- رنگ همایون (مظفر موید) “Rrng-r Homayoon”
- پیش درآمد شوشتری (مظفر موید)
- “Shushtari Overture”
- «ساقی نامه» در دستگاه همایون “Saghi- Nameh”
- پیش درآمد سه گاه (اثر استاد ابوالحسن صبا)
- “SehGah Overture”
- چهار مضراب «زنگ شتر» (اثر استاد ابوالحسن صبا)
- “Chahar Mezrab Camel Bell”
- قطعهی «سامانی» (استاد ابوالحسن صبا) “Samani”
- قطعهی «بهار مست» (اثر استاد ابوالحسن صبا)
- “Inebriate Spring”
- مارش ماهور (اثر استاد درویش خان) “Mahoor March”
- پیش درآمد ماهور (اثر استاد رکن الدین مختاری)
- “Mahoor Overture”
- رنگ ماهور (مظفر موید) “Rrng-e Mahoor”
- پیش درآمد دشتی (اثر استاد علی تجویدی) “Dashti Overture”
- پیش درآمد چهار گاه (مظفر موید) “Overture Chahargah”
- رنگ چهارگاه (مظفر موید) “Reng-e Vhahar Gah”
- مقامهای مختلف در دستگاهها “Various Modes and Magham”
- خود را بیازمایید “SehGah Overture”
- منابع Resource
«فوت» و «فن» نی نوازی
به راستی آموزش کدام ساز است که ار نی هفت بند؛ شایسته اصلاح «فوت» و «فن» باشد؟
درباره کتاب آموزش نی نوشته سید مظفر موُید
سید علی رضا میر علی نقی
*بین شش ساز اصیل و اصلی در موسیقی کلاسیک (شهری) ایران، «نی» یا دقیق تر نی هفت بند موقعیتی خاص دارد. این ساز از ابتدا نه کلاسیک بوده و نه تعلقی به حوزه موسیقی شهری داشت.
فرهنگ حاکم بر این موسیقی که خاستگاه آن اصلآ از دریار های حاضر و پایتخت های ایران از صفویه به بعد ( تبریز، قزو، اصفهان، شیرار و تهران) بوده، موسیقی را با کارااکتر”مضرابی ” پرورانده بوده و سازهای اصلی آن (تار و سنتور و سه تار، مضرابی بودند.
کمانچه به عنوان تنها نتها ساز کشی، خیلی زودتر از نی هفت بند به این حوزه فرهنگی راه پیدا کرده بود و نزدیک ترین ساز به حالت های صدای انسانی و کاراکتر «آواز» خوانی در موسیقی شهری ایران ایران محسوب می شود.
نیروی نبوغ دو هنرمند بی نظیر از اصفهان به فاصله تقریبآ یک قرن, نی ابتدا از آغل گوسفندان به دریار اعیان راه یافت و سپس صدایش از رادیو تهران و رادیو اصفهان به تمام ایران بلکه به جهان رسید.
اگر نبوغ نایب اسدالله اصفهانی در قرن گذشته نی هفت بند را انتخاب نمی کرد، شاید هنوز هم این ساز در موقعیت قرن های گذشته خود باقی مانده بود و اگر نبوغ حسن کسایی طی هفتاد سال مدام نی نوازی خلاقانه صرف این امر دشوار نشده بود.
هم اکنون بخش مهمی از میراث مضبوط موسیقی کلاسیک ایرانی در فاصله سال های ۱۳۳۰ تا ۱۳۹۰ محروم از آفرینشهای این استاد بزرگ و بی نصیب از تلاش های شاگردان و رهروان ایشان مانده بود.
با این حال نی نوازی مسیر وصول تا کلاسیسم خاص خود به عباره دیگر:
«مدرسی» با سرعت کمتری نسبت به دیگر سازهای ایرانی پیموده است. تا سالیانی دراز تدریس آن جزو برنامه های هنرستان ها نبود و از چاب اولین کتاب آموزشی آن به کوشش هنرمند گرانقدر زمان ما جناب آقای محمد کیانی نژاد مه نی نوازی قدر و آهنگسازی کم نظیر هستند) هنوز سی سال هم می گذرد.
کتاب های دیگری نیز در این مدت به همت دیگر افراد به بازار موسیقی عرضه شده که حاوی مطالب فراوانی درباره تکنیک نی نوازی و آثاری از سازندگان مختلف هستند، ولی فضل تقدیم و ارزش کتاب جناب کیانی نژاد هنوز برقرار است.
هر کتابی راه را برای تالیف کتابی دیگر می گشاید و آموزش امری است گسترده و مربوط به فرهگی که بهترین کیفیت را در کارهای جمعی جستجو می کند و برای تعلیم سازهای ایرانی کتاب های حاوی تکنیک ها و قطعات گوناگون هنوز هم مورد نیاز فراوان است.
یکی از عمده ترین دشواری هایی که بر سر راه «مدرسی» شدن نی هفت بند وجود داشته دشواری تکنیک نواختن آن است که با سادگی ساختمان ظاهری آن نسبت عکس دارد.
ساده ترین ملودی ها را با «نی» نواختن کاری است دشوار و دشوار تر از آن استخراج صدای صاف و لطیف و مطلوب از این ساز است که سال های سال سخت کوشی و سماجت می طلبد و بسیاری از افراد با استعداد و علاقند را در میانه را خسته و مانده می کند.
سادگی بدوی و انطباق درونی امکانات صوتی ان موسیقی اهالی ( محلی و شهری) ایرانی به حدی است که هر گونه دستکاری آشکار در بدنه و اجزای آن باعث می شود مه ساز و صدایش از اصالت و ارزش های ذاتی خود فاصله بگیرد.
کار مقبول طبع مردم صاحب نظر نیفتد و چاره ای نسیت جز این که نی موسیقی مربوط به آن را به همین دشواری ها و محدودیت ها بپذیریم و به شرط استعداد و داشتن استاد و پشتکار برای رسیدن به مرزهای آفرینش اصیل در همین چهارچوب تلاش کنیم.
غیر از دشواری در نواختن مانع دیگری بر سر راه مدرسی شدن تا نی هفت بند وجود داشته و آن نداشتن کارگران رپرتواری ویژه برای آن است.
همان طور که گفته شد موسیقی کلاسیک ( شهری) ایرانی در محافل تخصصی هنرمندان بزرگ مقیم پایتخت های ایران رشد کرده و دارای کاراکتری مضرابی است و کارگران آن ردیف است که اول برای امکانات صوتی و تکنیکی تار نوازی تدارک شده و حتی ردیف آوازی نیز تا حدی ذیادی متآثر از آن است.
همین فقدان کارگران اختصاصی برای نی نوازی بود که استاد کسایی را واداشت تا پایه و مایه هنری خویش را با خوشه چینی از ده ها استاد و هنرمند در حوزه های آوازی و سازی فراهم کند که و آنرا با ذوق و نبوغ مشخص خویش (که هنوز هم بی همتا مانده و خواهد ماند) بیامیزد و آثار بی نظیر خود را بیافریند.
با این حا ایشان نیز در سا ل های آخر زندگی مجموعه ای صوتی حاوی برداشت های خویش از ردیف را منتشر کرده و تا شاید فقدان این مهیم را در فرهنگ نی نوازی جبران کند.
این آلبوم اگرچند مثل همیشه گنجینه ای است از هنر بی همتای نوازندگی کسای بزرگ ولی حاوی مختصاتی که یک مجموعه معرف ” ردیف مشقی” را می سازد نیست و آن را باید در رده آثار هنری قرار داد و نه اثری آموزشی شان استاد کسایی هم جز این نبوده و نمی تواند باشد.
هم اکنون نیز دوره تاریخی و شرایط اجتماعی ای که برای خلق ردیف شخصی یک استاد بزرگ لازم است وجود ندارد و باید منابع مورد نیاز برای نوازندگی این ساز و بر قولی « ادبیات» مربوط به ان را از مراجعی دیگر جز ردیف تامین کرد.
خوشبختانه گنجینه عظیمی از نغمه های موسیقی مناطق حوزه جغرافیایی اصفهان و استان فارس (به ویژه موسیقی های زیبایی ایل بختیازی)، گوشه های مجهوز و هنوز ناشنیده از حوزه موسیقی شهری قدیم اصفهان (که اساتید سوخته دل و فداکاری همچون عباس غازی، عباس کاظمی، حسین یاوری و… آنها را روایت کرده اند).
نیز قطعات جاودانه هنرمندان بزرگ موسیقی شهری ایران، از شیدا و عارف تا صبا و برادران محجویی، از علی تجویدی و حسین یاحقی تا مجید وفادار و منوچهر سلطانی عبدالحسین برازنده و بسیاری افراد خلاق می توان مورد استفاده نوازندگان نی برای آموزش و اجزا باشد.
*از هر کجایی اقلیم نی نوازی شروع کنیم و به هر جا که برسیم بی ذکر و حضوری از استاد حسن کسایی نتواند بود و قولی است که جملگی برآنند. هر دوستار جدی موسیقی اصیل ایرانی وقتی کتابی در زمینه آموزش نی می بیند انتظار دارد که قطعاتی از حضرت استاد کسایی را هم در آن بیابد.
بخصوص در کتاب تالیف شده به قلم سید مظفر موید که سال های سال در محضر ایشان نه تنها شاگردی بلکه خاکسپاری و خدمتگذاری کرده است. اما به هر حال در این کتاب اثری از آثار استاد کسایی نیست.
اول به خاطر اینکه وارثام (هنری- حقوقی) ایشان مایلند که این قطعات ( که اکثر آنها نت شده ار بداهه نوازی ها هستند و تعداد خیلی کمی قطعات از پیش ساخته شده) زیر نظر خودشان در کتابی مستقل به چاب برسد.
دوم به نظر نویسنده این یاداشت بداهه نوازی ها و قطعات ساخته ای استاد کسایی چندان کاربرد “آموزشی” در مقاطع ابتدایی تا متوسط را ندارند و روی هم رفته به کار نوازندگانی می آیند که پای یه دوره عالی گذاشته و حد نصابی از تسلط و تکنیک های اجرایی و فرهنگ خاص نوازندگی این ساز را طی کرده باشند.
نواخته های استاد کسایی آثاری هستند که ظرفیت های اجرایی انها بشتر کاربردهای_ التذادی دارد و نه کاربرد های تعلیمی_تمرینی و ارزش های هنری آن به پارامترهای صوتی است نظیر صداگیری از نی سونوریته خاص، تسلط در شدت و ضعف نواخت (نوانس ها) و لحن اجرا و … موزی مکالیته خاص مجری انهاست که اول و آخر معیار اجرای عالی مشخص استاد کسایی است و رسیدن به حد او کاری است مه حد اقل در شرایط امروز ناممکن به نظر می رسد.
هر نوازنده نی می تواند تا اخر عمر از اثار ضبط شده استاد کسایی نکته های بیاموزد و اگر بتواند به کار ببندد، اما استفاده از متن های نت نویسی شده از روی بداهه نوازی های ایشان ( و شاید تمام نوازنده گان بداهه نواز نظیر ایشان، مانند عبادی، مجد، شهناز، ورزنده، محجویی، درگاهی، حسین یاحقی و …)، حد اقل در مقاطع ابتدایی تا متوسط کارساز نخواهد بود و برای سطوح عالی نوازندگی به قصد تعمق وژرف نگری در اجرای خلق الساعه بسیار مناسب ترند.
* آنچه که مظفر موید را با تالیف کتاب های «نی نوازی» وا داشت شاید بیش از هر عامل دیگر نیازی بود که که به این کار می دید. امروزه رسم بر این است که بسیاری از معلمان ار روی کتاب و متد تالیفی خویش درس می دهند.
این نیز مثل هر مقوله خود بنیاد فرهنگی محاسن و معایب خود را دارد و هیچکس بهتر از خود مولف نمی تواند نقص ها و کاستی های اثرش را بفهمد. اما این که چقدر در رفع آنها تلاش کند حرف دیگری است. مظفر موید سال ها نزد بزرگترین استادان آموزش دیده حسن کسایی، فرامرز پایور، عباس غازی و …
موسیقی برای او امر تنفننی نبود، عشق و زندگی و معاش و معاد بود و جز موسیقی کار دیگری نمی خواست بکند. ده سال پیش که برای اولین بار توسط دوست شاعر:
هوشیار انصاری فر با او اشنا شدم و برای اولین نوبت چاپ کتاب او در تهران اقدام کردم کار کشتگی و پختگی او در موسیقی مورد علاقه اش به تایید اهل فن رسیده بود. او در حوزه موسیقی تخصصی خود بسیار کارکرده و به نوازندگی و تدریس در آموزشگاهش محدود نمانده است.
آهنگسازی در فرم های مختلف، سرپرستی گروه، کنسرت در داخل و خارج کشور، گرد آوری قطعه های ناشنیده ازموسیقی های بومی حوزه جغرافیایی زادگاهش و پوشش مداوم برای تجربه اندوزی، با روندی آرام و بی سرو صدا، از مشخصات سازندگی هنری اوست.
سابقه موسیقی نوازی او هم اکنون از ربع قرن گذشته و او به سنین اوج و پختگی رسیده است. سعی بلیغ او بر حفظ اصول سازنده و کمابیش ثابت در نواختن نی هفت بند و آموزش درست آنها در این کتاب بوده است.
هر چند که جای خالی حامل صوتی به تصویری در این مجموعه سخت حس می شود و چاپ های بعدی – نباید و می توان – بدون آنها باشد. البته با توجه کامل به این نکته که هیچ دستور آموزشی و هیچ کتابی ولو این که همرا دقیق تری حاملان صوتی و تصویری باشند، نمی توانند نقش خود آموز را ایفا کنند.
هنوز هم در هیچیک از فرهنگ های موسیقی جهان هیچ وسیله ای نتوانسته است جای حضور جسمانی – روانی « استاد » را بیگیرد و از آن بی نیاز شود.
بنابراین بیش از هر اقدام و بیش از هر اقدام هنرجو باید برای یافتن استادی با صلاحیت تلاش کند و باقی عوامل ” از جمله وسایل آموزشی” را در حکم کمک و راهنما بداند.
* به قول استاد فقید فرامرز پایور دیمی نوازی در هر سازی گمرا کننده است و در نی نوازی خطر انحراف از مسیر صحیح که هنر جو را به به مقصود برساند خیلی بیشتر است.
از این رو هدف مظفر موید در شرح اصول پایه ای و سازنده در نی نوازی ترسیم مسیر صحیح بوده است. در این مسیر هنرجو با فوت و فن صدا دهی و انگشت گذاری آشنا می شود و به انجام تمرین هایی با عنوان « تمرین نرمش انگشتان سفارش مس شود.
مظفر موید درس ها را بر اساس 25 سال تجربه علمی و درگیری های توانفرسا با مشکلات ریز و درشت در آموزش درست این ساز طراحی کرده است. نه هنرآموز نه هنر جو نمی تواند در این ترتیب و ترکیب دست ببرد و برای خود قاعده شخصی و توالی دلخواه در نظر بگیرد، هر درسی با اتکا به درس پیشین و زمینه ساز برای درس پسین است و پیمودن هرکدام از این پله ها با حوصله و دقت و مرور مداوم شرط پشرفت هنرجوی مستعد و کوشا است.
تعهد به این شرایط او را در نوشتن قطعات برای نی هفت بند در سال های آینده یاری خواهد کرد تا موسیقی مطلوب خویش را با درگ درست از امکانات و نیز محدودیت های این ساز بنویسد و (چه به تنهایی و چه با گروه) اجرا کند، بی توجهی به هر کلام از آنها مشکلاتی را برای او به وجود خواهد آورد که گاه عملا حل نشدنی به نظر می اید و باعث اتلاف وقت و دلسردی هنرجو خواهد شد.
*بین دو چاپ این دو کتاب حدود ده سال فاصله افتاده در این فاصله مظفر موید بخه پختگی بیشتری رسید. تجربه های افزون تری اندوخت و بر مطالب کتاب افزود. فعالیت هایش را هم ادامه داد و اکنون هنگامی است که باید به سرعت جلد های بعدی را هم آماده کند.
پخش های صوتی به تصویری آنرا هم ضبط کند و به نشر بسپارد. در این شرایط که هنرمندان به جبر زمانه و ضعیفی دشوار را می گذرانند و خلاقیت های اصیل و ماندگار فروکاسته و آموزش نیز در بسیاری از حوزه های شخصی دستمایه یی تعهدی فرهنگی و اسباب سود اندوزی شده است.
پیگری برای تالیف مفید و نشر آن مایه دلگرمی است. امید که صدای نای و جودش در کارزار زندگی “مظفز” باشد و نواهایش “موید” به تاییدات الهی گردد. چنین باد.
تهران – 22 بهمن 1391
سپاس فراوان از:
استادانم:
عباس غازی سید حسن کسایی فرامرز پایور حسین دهلوی
جلال قاضی منوچهر غیوری اصغر شاه زیدی منصور سینکی مهرداد دلنوازی حسن ازاده فر مرتضی قاسیمی
که مرا دانش موسیقی، عشق به موسیقی و ادب در محضر بزرگان موسیقی اموختند.
استاد بزرگوارم فرامرز پایور فرمودند: «کاری که انجام دادی، فدا کاریست. دیگر کسی که آماده خدمت به دیگران باشد، کم است. اما در چارچوب کتابت عجله کن، با هنر جویان کار کن تا بعضی اشکالات که نا پیدا است خود را نشان دهد. حتما می بایست از صحت و سقم مطالبی که به عنوان مرجع برای جامعه استفاده می کنید آگاهی کامل داشته باشید تا چیزی به غلط اشاعه نیابد.»
امیدوارم که تلاش هایم سودمند باشد، قصدم خدمتی هر چند کوچگ به موسیقی ایرانی است، به سبب آن که به دین و ملیتم افتخار می کنم و عاشق ایران و ایرانیان هستم.
دوستانم:
امیر حسین اسلامی میرآبادی: نوازنده نی و آهنگساز برای تصحیح نمونه نت ها، راهنمایی های فنی ، مراقبت مطالب و بیش از همه اخلاق پاک و انسانی اش، بهنام قاضی برای نت نویسی ها و صفحه بندی، محمد رضا معینی برای ضبط اولیه و رضا میرهادیان برای ضبط درس های جدید که با ستاره مشخص شده اند.
محمد رضا رحیمی برای خوش نویسی عنوان و ادبیات آخر فصول، غلامرضا وکیلی برای خوش نویسی شکسته در پشت و داخل جلد، ندا موید بابت طراحی جلد و عکس های کتاب، بونا اخلاص بابت ترجمه انگلیسی، سید علیرضا میرعلینقی پژوهشگر و مورخ موسیقی معاصر ایرانی برای نگاشتن مقدمه کتاب و همراهی ده ساله از اولین چاپ تا امروز و اهدای عکس های بزرگان نی نوازی و همچنین از مجید شمس الدین – مدیر فرهنگ دوست نشر خاموش- برای همراهی و همکاری در پایان بردن کتاب و تشکر ویژه از همسر مهربانم مژگان پدران و فرزندانم بابت تحمل و همکارانش در شکل گیری کتاب و هوشیار انصاری فر برای معرفی و مقدمه چاب های قبلی.
لازم به ذکر است در اجرای CD صوتی کتاب، درس های اولیه کتاب با نی “سل” و “فادیز” و مابقی با نی “فا” و “می” نواخته شده است.
سر آخر ار تمام هنرجویانی که در طول سالیان با طرح پرسش ها، انتقادات، اشکالات و پشنهادات خود زمینه ساز غنای هر چه بشتر قالب و محتوای کتاب شدند، صمیمانه قدر دانی می کنم از اینکه با دلایل روشن ذکر سیاهه ی طولانی اسامی ایشان در اینجا مقدور نیست عذر خواهم.
سید مظفر موید
بهار 1393
خرید کتاب آموزش نی نوازی مظفر موید جلد دوم
براتون عکس های کتاب آموزش نی نوازی مظفر موید جلد دوم رو آمده کردیم تا خرید بهتری داشته باشید.
همچنین بهتره بگیم سایت دلشاد موزیک بزرگترین آرشیو و فروشگاه آنلاین کتاب های حوزه موسیقی هست و شما می توانید تقریبا هر کتابی که دلتون می خواهد رو در این کتابخانه پیدا کنید و به صورت آنلاین خرید کنید.
برای دیدن همه کتاب ها روی عکس یا لینک زیر کلیک کنید:
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.